Blik op de horizon

Bij valavond liep ik een aantal ronden op een Finse piste. Het parcours is door gebrek aan onderhoud op bepaalde plaatsen drassig en modderig geworden. Al joggend keek ik dan naar de grond voor me om in te schatten waar ik mijn voeten best liet landen. Op een gegeven moment herinnerde ik me het advies van de langeafstandsloper en monnik Michael Bauer om tijdens het joggen vooruit te kijken naar een punt in de verte, om je blik te laten rusten op de horizon, …en besloot dat een kans te geven. Aarzelend rechtte ik mijn hoofd wat meer en keek voor me uit. In een mengeling van vertrouwen en ongemak zochten mijn voeten nu zelf hun weg. En tot mijn verbazing bleken die erin te slagen om intuïtief de zompige modder en plassen te ontwijken. Naarmate mijn blik meer ontspande opende mijn zicht zich links en recht van het bewegend punt in de verte, ontstond er een panoramisch breedbeeld en verscheen ook de grond voor mijn voeten onderaan in het perifeer gezichtsveld. Die visuele impressies voedden mijn vertrouwen en het hele proces leek hoe langer hoe meer vanzelf te gaan.

Deze persoonlijke ontdekking deed me denken aan al de leidinggevenden die elke dag zoveel voor de voeten wordt geworpen, die elke dag opnieuw obstakels omzeilen, hindernissen overwinnen, tal van spreekwoordelijke 'brandjes blussen' en allerhande kunstgrepen uithalen om de onmiddellijk gang van zaken in goede banen te leiden. "Het is niet de beklimming van de berg is die ons uitput, maar het kiezelsteentje in onze schoen", zou Muhammed Ali ooit gezegd hebben. En ik vroeg me af: Zou het omgaan met die dagelijkse uitdagingen ook makkelijker gaan als we het vertrouwen vinden om onze blik in de verte te laten rusten? Zouden we ons in het dagelijkse meer 'als vanzelf' kunnen bewegen als we voor ogen houden waarvoor we het allemaal doen? Ontstaat er souplesse en spontaneïteit als we onze aspiraties in ons bewustzijn centraal stellen? Als we vanuit de stip op de horizon onze blik ontspannen en verbreden zodat we vertrouwensvol onze weg kunnen banen door de modderpoelen van het dagelijkse professionele bestaan? Mijn voeten en ontspannen blik geloven alleszins intuïtief van wel.

En zakten mijn loopschoenen al eens weg in het slijk? Jawel. Genietend van het vertrouwensvol vooruitlopen vond ik dat niet meer zo erg. En schoot mijn blik soms naar de grond recht voor me om toch maar even te checken of het veilig genoeg was om mijn volgende stappen te zetten? Ja hoor. De reflexen om te beheersen blijven nuttig en mogen er helemaal zijn, zolang de blik daarna terug mag rusten op de bewegende horizon en de geest zich kan ontspannen in vertrouwen.